haha

akalain mo ba namang may nakabasa na ng blog ko...

well, i think it's because i *ahem* "advertised" it on my YM. so meaning, my "secret blog" is not so secret anymore. *whispers to self: never ever use your blogspot addy for you YM status!!*

bukas, baka hindi ako mag-rotc. im torn between resting up and doing my schoolwork OR going to the training day to AVOID making a milcor. ayan e, umaandar nanaman katamaran ko e. gusto ko sana uminom and stuff like that tomorrow, pero HINDI pwede kasi may game kami sa sunday...maaga ang game, it's in zobel pa...malayo yun sa bahay ko... yet one more reason for me not to go to rotc tomorrow.

so ayun.

my heart is still breaking, and i don't think anyone will be here to save it. so ayan, parang gusto ko nanaman mawala na lang sa mundong ibabaw. pero hindi naman pwede na gawin ko lang basta, diba? pero anyways...hindi naman ganoon kasagwa ang buhay ko. actually (nasabi ko na ito sa LJ ko) i have a lot to be thankful for.

lately lang, napansin ko na bilga ako nagkaka-angst tuwing ako na maghuhugas ng pinggan sa bahay namin. bigla ko naiisip na maliit talaga ang allowance ko, no matter what angle i choose to take..no matter how i look at it, maliit talaga para sa isang college student. it is not humanly possible to live on 1800 a month, na hindi ka hinahatid at sinusundo ng car papunta sa school at kung saan-saan pa. ewan ko ba sa parents ko kung bakit hindi ata nila maintindihan ang concept ng inflation kapag ina-apply sa tunay na buhay.

ewan.

tapos sisisihin ko sila kasi nagpaka "we will live by faith" sila nung bata pa ako. kaya hindi sila nagsumikap na magpakayaman. mga tipong ganon. sana lang ha, walang mangulit sa akin habang naghuhugas ako ng pinggan kasi baka may masabi pa akong hindi kalugodlugod.

ayun.

anways, i have to go now. family dinner thingy. shet.